Dzień zadumy.

Zbliżający się Dzień Zmarłych zawsze skłania mnie ku refleksji nad życiem, przemijaniem i wprowadza w stan zadumy.

Inne dni wyglądają zupełnie inaczej. Wciąż za czymś gonię. Kalendarz w ręku mam każdego dni, żeby mieć pewność, że nic mi nie umknie W tym natłoku codziennych spraw i obowiązków, czasami zapominam co istotne i ważne. Myślę, że nie jestem wyjątkiem. Ciągle mam coś do załatwienia, a czasu mało. Jako kobieta pracująca, zresztą jak większość z nas, pracuję na dwóch etatach: tym zawodowym i tym domowym.

Jednak zbliżające się święto listopadowe, powoduje jednak duże spowolnienie i zastanowienie się nad sobą, ale też pomyślenie i wspomnienie ważnych dla mnie osób, których już od lat nie ma. Może dobrze, że jest taki czas, bo refleksja, skupienie się nad tym co nieuchronne, ale też nad życiem jest dla mnie ważne i istotne.

Te wspomnienia dotyczące osób, które odeszły, zawsze są miłe. Tak przynajmniej staram się robić. To co złe, poszło gdzieś w czeluści zapomnienia i nie ma co do tego wracać. W takich chwilach myślę sobie, co notabene jest oczywiste, że cokolwiek byśmy nie robili, kimkolwiek byśmy nie byli, przed nami wszystkimi taki sam czas, który kiedyś nadejdzie. Wiadomo, nie da się od tego wykupić, ani negocjować, ani dać łapówki. Przemijanie wpisane jest w los człowieka, czy to się komuś podoba, czy nie. Odchodzenie przynajmniej jest jedną pewną sprawiedliwą kwestią na tym świecie, dotykając każdego bez wyjątku.

Dla mnie ten czas jest istotny nie tylko dlatego, że wspominam bardzo bliskie mi osoby, ale też jest tym momentem, gdzie spędzam go w gronie rodziny tej bliższej i dalszej. Te spotkania to nie tylko wspólne odwiedzanie grobów, ale właśnie rozmowy o tych, którzy swą obecnością nie towarzyszą nam na spotkaniach. Kiedy jesteśmy już w domu i zasiadamy do wspólnego stołu, wspominamy bliskie nam osoby, opowiadamy i o jakiś anegdotycznych wydarzeniach z ich życia, ich sukcesach, ale porażkach też. Często nawiązujemy do różnych wydarzeń historycznych i osób, które historię kształtowały, a to dlatego, że lubimy historię, a niektórzy wręcz się nią pasjonują. Odwiedzając jak co roku warszawskie Powązki, nie da się ukryć, że jest to miejsce wyjątkowe, nie tylko dlatego, że spoczywają tam historyczne postaci, ale są tam też zabytkowe groby, które są świadectwem tej właśnie dziedziny. Prowadząc z rodziną rozmowy cieszymy się, że jesteśmy razem, że w swoimi towarzystwie czujemy się dobrze i bezpiecznie. Szkoda tylko, że takich chwil jest mało. Wiadomo, spotkania rodzinne w szerszym gronie odbywają się najczęściej w trakcie jakiś ważnych rodzinnych uroczystości, czy świąt. Natomiast niewiele jest okazji, żeby tak po prostu spotkać się i pobyć ze sobą. Wtedy, gdy jest to listopadowe święto, tak sobie myślę, szkoda, że te takie codzienne sprawy, przedkładamy nad relacje międzyludzkie. Tak mało staramy się budować silne więzi, szczególnie rodzinne, bo zawsze jest coś ważniejszego: a to praca, zakupy, sprzątanie, załatwianie stu innych rzeczy. Potem kiedy ktoś odchodzi, żałujemy, że nie poświęciliśmy tej osobie więcej czasu. Później, gdy rodziny zabraknie, wtedy zastanawiamy się dlaczego oni nie byli na pierwszym miejscu. Warto więc trochę przemyśleć, choć przez chwilę, co w życiu tak naprawdę jest ważne i istotne. Może właśnie ten czas skłoni nas do refleksji i zadumy właśnie nad tym.

Dlatego też mój dzisiejszy wpis nie jest poświęcony żadnej prawnej procedurze, żadnym formułkom i paragrafom, żeby być dowodem na to, że w życiu najważniejszy jest drugi człowiek, a chwile spędzone razem są bezcenne. Tego nic nie zastąpi, a na pewno nie paragrafy.

Mamy teraz kilka wolnych dni, więc jak cała Polska długa i szeroka wyrusza w podróż na cmentarze, które rozsiane są i blisko i daleko. Warto więc uważać, żeby dojechać i wrócić do domu szczęśliwie. Po to, aby nikt za nami nie płakał i nie tęsknił. W te wolne dni, życzę też Wam kochani trochę odpoczynku i oderwania się od codziennych spraw. Wszystkiego dobrego.