„Przecież muszę utrzymać swoje dziecko!”

„Żyli długo i szczęśliwie” – dobrze byłoby, aby taka sytuacja miała zawsze miejsce. Niestety zdarza się często odwrotnie, małżeństwo lub związek nie przetrwały. To zresztą domena dzisiejszych czasów. Często jednak partnerzy mają dzieci, a po rozstaniu faktyczną opiekę nad dzieckiem przejmuje jedno z rodziców. W Polsce najczęściej (jak pokazują statystyki) jest to matka.

Dziecko kochamy, ubóstwiamy, chcemy dla Niego jak najlepiej, ale dziecko to też określone koszty utrzymania. Na kim więc ciąży taki obowiązek?

Otóż, każdy z rodziców obowiązany jest do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Jeżeli dziecko przebywa pod opieką jednego z rodziców, to drugi rodzic jest obowiązany do świadczeń alimentacyjnych na rzecz dziecka. Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego. W takim wypadku świadczenie alimentacyjne zobowiązanego polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.

Co to są alimenty i komu przysługują?

Alimenty to obowiązkowe świadczenie na rzecz dziecka, które nie jest się w stanie samodzielnie utrzymać. W pierwszej kolejności zobowiązani do płacenia alimentów pozostają rodzice. Środki te powinny zapewnić dziecku wyżywienie, ubrania, leczenie, pomóc w pobieraniu nauki, zapewnić dodatkowe pozaszkolne zajęcia, zapewnić wypoczynek, relaks, itp.

Alimenty to zazwyczaj określona kwota pieniężna, którą regularnie powinno płacić jedno z rodziców na rzecz tego które de facto wykonuje opiekę nad dzieckiem.

Obowiązek alimentacyjny trwa do pełnoletniości, ale jeśli dziecko kontynuuje naukę to obowiązek nadal istnieje. Może zdarzyć się sytuacja, że obowiązek alimentacyjny trwa do końca życia dziecka. Z taką sytuacją mamy do czynienia wówczas, gdy dziecko cierpi na taką chorobę, która uniemożliwia mu usamodzielnienie się kiedykolwiek.

Jak pozyskać alimenty?

Najlepszym rozwiązaniem jest umówienie się na zasadach wspólnie ustalonych co do wysokości kwoty jaka będzie płacona. Oczywiście może to być w formie ustnej, ale nie doradzam tego sposobu z przyczyn oczywistych.

Rodzice mogą zawsze w tej materii podpisać umowę, przy czym najlepszym rozwiązaniem jest podpisanie umowy w formie aktu notarialnego. Taka forma umowy jest o tyle ważna, bowiem w przypadku niepłacenia alimentów, druga strona może od razu skierować sprawę do komornika celem wyegzekwowania zaległości.

Może być też zawarta ugoda przed sądem i to też jest dobre rozwiązanie.

Kiedy wnosimy sprawę do sądu?

Jeśli rodzice nie dogadali się w zakresie wysokości alimentów i istnieje spór pomiędzy nimi, wówczas nie pozostaje nic innego jak sprawa sądowa.

Sprawa o alimenty może toczyć się równocześnie ze sprawą rozwodową, ale może być prowadzona także oddzielnie.

Jaka może być wysokość alimentów?

Przepisy nie powiadają wprost w jakiej wysokości możemy dochodzić alimentów. O wysokości decydują usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego.

Przez pojęcie możliwości zarobkowych rozumie się przede wszystkim zdolność płatniczą zobowiązanego, ale także wysokość dochodów, które osiąga. Do dochodów wlicza się przede wszystkim wynagrodzenie za pracę, otrzymywanie premie, itp.

Przy ocenie możliwości zarobkowych organ orzekający (jeśli sprawa toczy się przed sądem) powinien także brać pod uwagę, czy zobowiązany do płacenia alimentów wykorzystał wszelkie możliwości zarobkowe, np. wykształcenie, ukończone kursy, itp.

No cóż, dobrze byłoby, aby spraw spornych o alimenty było jak najmniej, chociaż rzeczywistość wygląda zgoła odmiennie. Niemniej jednak, skoro związek się rozpadł, to dbajmy o to, aby nie ucierpiały na tym dzieci, nie tylko w warstwie uczuciowo – emocjonalnej ale także i w sferze finansowej.